Rimski bunar na Gornjem gradu nije građevina iz antičkog doba, već je mnogo mlađa, datira iz prve polovine 18. veka. Ime su mu dali Beograđani u 19. veku, ističući pridevom rimski njegovu starost i mističnost. U vreme kada je zidan, bunar se nalazio u rovu, ispred već porušenog srednjovekovnog zamka. U Ratnom arhivu u Beču postoji dokument koji svedoči da je izgradnja bunara bila okončana 1731. godine i da je tada u njega bio ugrađen mehanizam za izvlačenje vode. Građevina je do danas sačuvana u svom izvornom obliku.

Bunar se nalazi u okviru podzemne prostorije, iz koje jedan zasvođeni hodnik vodi prema Kralј kapiji i odlikuje se impozantnom veličinom – širok je 3,40 m, a visok 35 m od vrha do dna. Međutim, dubina do koje doseže voda je svega 21 m, od čega je 17 m sama voda, a 4 m iznosi visina šuta koji se nalazi na dnu, kao sloj za njeno prečišćavanje.

U vreme kada je izgrađen, ovaj bunar predstavlјao je jedno od najbolјih ostvarenja vojne arhitekture. Oko njegovog unutrašnjeg zida nalazi se dva reda spiralnih stepenica, zahvalјujući kojima se može sići do dubine od 35 m, što približno odgovara nekadašnjem nivou vode. Stepeništa su međusobno povezana polukružnim hodnikom, što je umnogome olakšavalo kretanje po bunaru prilikom zahvatanja vode. Danas se bunar ne koristi, te je nivo vode znatno viši, a i stepenice su delom potoplјene.

Prilikom istraživanja bunarskog dna, koja su vršena uoči Drugog svetskog rata, utvrđeno je da bunar nije hodnikom povezan sa rekom Savom, kako se ranije verovalo. Međutim, da su graditelјi prvobitno verovatno imali takvu nameru, svedoči početak jednog hodnika, koji postoji na dnu bunara. Taj je hodnik prokopan kroz stenu u dužini od oko dva metra, ali je ostao nezavršen.